[OPOWIADANIE DLA MŁODZIEŻY] "Zatrzymaj się"

Nienawidzę pisać listów. Wydawało mi się, że uczucia powinienem przelać w jednym sms-ie, ewentualnie w całej ich lawinie. Nie jestem duszą romantyka, przynajmniej tak mi się wydaje.

Spodobała mi się jedna studentka. Miała na imię Kornelia. Była bardzo kobieca, miała swój
zmysł i perfidne plany na przyszłość. Chciała zostać prezenterką telewizyjną, a miała do tego
odpowiednie walory. Bo któż, kto ma talię osy, głos jak anioł i włos jak u konia, nie może zostać kimś sławnym? Zaprzyjaźniliśmy się bardzo szybko. Poznaliśmy się w komunikacji miejskiej. Nie miałem drobnych na bilet, a ona, rudowłosa blondynka, podarowała mi go. W zamian za uśmiech. Nie zdążyłem jej zapytać o imię, numer telefonu... więc postanowiłem napisać ogłoszenie na portalu
społecznościowym. Umieściłem zacną informację na znamiennej stronie pod tytułem Spotted: Widział Wojnę. Przecież wszyscy poszukują tam drugiej połówki, c'nie? Znalazłem. Nie o tym jednak jest ta historia.

Odkąd podarowałem jej w ramach podziękowań osiem małych króliczków,
trzydziestocentymetrową czekoladę oraz bluzkę w kotki, myślałem, że chwyciłem Boga za nogi.
Musiałem się odwdzięczyć; gdyby nie ten bilet, straciłbym dwieście pięćdziesiąt złotych na mandat od „kanara”. Schowałem wszelkie swoje fanaberie do kieszeni, głupotę do plecaka, a wyjąłem swoje staranie się o cokolwiek i kogokolwiek... Kornelia szybko połknęła haczyk, niczym rybka. Od tego momentu bardzo dużo rozmawialiśmy ze sobą, wymienialiśmy niezliczone tysiące wiadomości tekstowych, wysyłaliśmy sobie przeróżne rzeczy przez kanały internetowe. Nic nie zanosiło się, aby mogło się to zmienić w przeciągu kilku godzin.

Tego dnia Kornelia miała ważny egzamin z leksyki. Była przygotowana od deski do deski. Była
typem perfekcjonistki, musiała mieć wszystko wykute, by zdać za pierwszym razem. Rozmawiałem z nią
rano, pocieszając ją i podnosząc na duchu.
– Hej, Kornelia. Jak nastrój przed egzaminem? - zapytałem.
– Cześć, Tomek. Daj spokój, mam wrażenie, że nic nie umiem. - odpowiedziała Kornelia.
– Słuchaj, zdasz to, ostatni egzamin i wakacje. Przecież wiesz o tym, że jesteś genialna. Jeśli chcesz
to przyjdę po ciebie na uczelnię.
– Nie będę robić ci problemu.
– Mam nadzieję, bo ten profesorek jest bardzo uszczypliwy.
– Ale ty sobie dasz świetnie radę, o to jestem spokojny.
– Dziękuję ci za te ciepłe słowa. Wiesz co, wychodzę z tramwaju. Napiszę do ciebie po egzaminie.
Pa!

Czekałem trzy godziny na jakikolwiek znak życia. Nie martwiłem się zbytnio wiedząc, że egzamin może potrwać dłużej, niż zapowiedziano. Niemniej jednak zastanawiające było to wtedy, kiedy nie odpisywała na żadną moją wiadomość w przeciągu kilku godzin. Gdyby poszła oblewać zdany bądź niezdany egzamin (przecież każdy powód jest dobry...) to odpisałaby mi cokolwiek. Cokolwiek. Miałem złe przeczucia...

W godzinach popołudniowych media krzyczały, wrzeszczały i trąbiły na temat
dwudziestoparolatki, która wpadła pod samochód krótko po wyjściu z tramwaju. Z telefonem w ręku.
Podjęto próbę reanimacji, służby medyczne szybko przyjechały na miejsce. Próbę nieudaną. Miałem sto pięćdziesiąt myśli na minutę, przecież Kornelia o tej samej porze wychodziła z tego samego tramwaju! A co wtedy, kiedy to rzeczywiście ona wpadła pod ten tramwaj? Ta osoba zginęła niemalże na miejscu! To nie mogła być ona... Moja długowłosa blondynka o jaśniejących oczkach, z zamiłowaniem do ludzi i świata...

Zacząłem pisać setki wiadomości do niej. Odbijały się echem, wpadały do czarnej dziury,
obiegały kulę ziemską i uderzały mnie w serce. Krwawiące, bolące serce. Wyszukiwałem wiadomości w Internecie, by znaleźć jak najwięcej informacji na temat tego wypadku. Nie przyszło mi na myśl... Zadzwoniłem. Telefon wyłączony. Zamknięta trasa. Nie wiedziałem, co począć...

W głowie spacerowała mi godzina zatrzymania się tramwaju na Marymoncie. 10:57. Świrowała
mi myśl. Kornelia. Egzamin. Leksyka. Uniwersytet. Tramwaj. Wypadek. Tramwaj. Wypadek. Nie żyje. Istna, wyrafinowana transcendencja. Wiesz co, wychodzę z tramwaju. Uszczypliwy profesorek. Refleksje gnębiły moją duchową facjatę, obnażały mnie z cierpliwości. Raniły moje wnętrze.

Zadzwonił telefon, numer był mi zupełnie obcy, podobny do niczego. Odezwał się dziwny głos, nie przypominający mi nikogo znajomego.
– Panie Tomaszu, Kornelia żyje, ale nie jest z nią najlepiej – powiedział starszy mężczyzna –
Przyszła na egzamin cała roztrzęsiona, zadzwoniłem po pogotowie. Jest w szpitalu.
– Co się stało? - wydukałem.
– Była świadkiem wypadku, tego, o którym mówi dzisiaj cała Polska. Reanimowała ofiarę.
– W którym jest szpitalu?
– Wojewódzkim. Proszę do niej przyjechać. Nie mogłem dodzwonić się do rodziców, a wiem, że
się przyjaźnicie. Kornelia jest w niesamowitym szoku.
– Dziękuję za telefon. Do widzenia.

Pojechałem do szpitala z prędkością światła, niczym Chuck Norris. I rzeczywiście. Kornelia. Jej
psychika... no cóż, została doszczętnie zniszczona, a jej poczucie własnej wartości zostało obalone przez nieudaną reanimację (nie)winnej dziewczyny...
                               Tą dziewczyną była... jej młodsza kuzynka.

Nie czuję już nic, prócz... miłości do Kory i nienawiści do losu...
I to wszystko przez... patrzenie się w mały ekranik telefonu... Dwudziesty pierwszy wiek drwi sobie z nas skrycie. Do czego musi dochodzić, byśmy w końcu zrozumieli, co jest najbardziej istotne w naszym życiu?


Publikowane w jednym z czasopism dla młodzieży. Anno Domini 2018.
Dziękuję.
S. 

PS. Mój styl pisania zmienia się wraz z okolicznościami poprzedzającymi ten proces. Siebie za "młodzież" nie uważam. Jednak nie wiem, czy do tej młodzieży będę umiała kiedyś dotrzeć.