Studiowanie historii - z czym to się je?

Uwielbiam ludzi, którzy głoszą dobrą nowinę o tym, jak to kierunki humanistyczne są banalnie proste. Studenci owych kierunków zazwyczaj nie chodzą na zajęcia, są stałymi bywalcami zakrapianych imprez, a na uczelnię przychodzą krótko przed sesją. Nie wnikam w to, bowiem i tacy znajdą się w murach każdej uczelni. Nie będę też wypowiadać się o kierunkach innych niż historia. Dlaczego? 

Nie interesują mnie inne kierunki.

Nie studiowałam niczego innego.

Jeżeli sądzisz, że studiowanie historii jest dziecinnie proste, a studenci muszą jedynie uczyć się  mniej lub bardziej istotnych dat  to głęboko mylisz się.

Jestem stałym obserwatorem tego, co dzieje się na moim kierunku. Z tej dziedziny obroniłam pracę licencjacką, która sięgała dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Byłam na specjalności nauczycielskiej, czyli miałam zajęcia i praktyki w szkole. Interesuję się polityką państwa w tym zakresie. Chodziłam niemalże na wszystkie zajęcia (czasem nawet w chorobie) mniej lub bardziej przygotowana. Pisałam kolokwia, prace semestralne, prowadziłam lekcje, robiłam prezentacje, zdawałam egzaminy. Przeżyłam historyczne zauroczenia i nienawiści, więc wiem, co to znaczy studiować historię.

Jedni wolą rozwiązywać zadania matematyczne, drudzy lubią siedzieć w laboratorium chemicznym, następni uczą się artykułów prawa cywilnego na pamięć, a jeszcze inni siedzą i czytają książki historyczne w celu zaliczenia zajęć na uczelni. To nie jest tak, że przychodzi się na zajęcia z głową pełną marzeń. W przypadku mojej uczelni, ale innych również, jest kilka rodzai zajęć. Studia historyczne to nie tylko wykłady, ale i konwersatoria, ćwiczenia, laboratoria. Laboratorium? Och, jak dziwnie brzmi, skoro to są studia humanistyczne! 

Jeśli chcesz "przezimować" studia, bo nie wiesz, jaki kierunek wybrać bądź nie dostałeś się na wymarzony - będziesz cierpieć. Każdy ośrodek posiada swoją specyfikę pracy. 

Swojemu kierunkowi nie robię antyreklamy. Uważam, że to kierunek dla pasjonatów i adeptów historii. I dla ludzi lubiących czytać o tym, co działo się we wcześniejszych wiekach bądź latach. 

Jedni lubią starożytność i dzieje Rzymian, drudzy zaś interesują się Edwardem Gierkiem. Ja należę zdecydowanie do tej drugiej grupy. 

Co dały mi studia historyczne? 

Zdecydowanie szersze spojrzenie na świat i większą umiejętność logicznego myślenia. Myślenie to nie tylko logika matematyczna, której uczniowie uczą się w pierwszej klasie szkoły średniej o profilu z rozszerzoną matematyką.

Studia te rozszerzają również umiejętność myślenia przyczynowo-skutkowego. Nie widzę sensu studiowania, gdy tej umiejętności się nie posiada. ;) 

Nie miałam samych przedmiotów ściśle historycznych. W planie moich studiów są przedmioty, które nazywam okołohistorycznymi. Jest to na przykład... socjologia czy filozofia. :) Dlatego też nikt nie zamyka nikomu żadnych horyzontów.

Studiowanie historii - z czym to się je?

Dla niektórych są to wyrzeczenia, dla innych fajna zabawa. Historyk bawi się w detektywa (kurczę, tak mówiłam dzieciom w czwartej klasie szkoły podstawowej!), odnajdując odpowiedzi na nurtujące go pytania. Pamiętajmy o tym, że my również piszemy historię.

Historia to również nieodkryte zagadki. Z niektórymi zmierzam się i ja. 😉 

Czy warto?
Zdecydowanie. Pomimo, że ta nauka dzisiaj nie jest doceniana, nawet przez polityków. Powiem więcej, każda partia i każdy system zaczyna pisać własne dzieje. To jest oczywista sprawa, jak objęcie rządów przez PiS przed wyborami. Dlatego warto być świadomym obserwatorem tego, co dzisiaj się dzieje.