"Nie jestem panem szuflady własnego biurka. Mój dom wcale nie jest moją twierdzą" - Paweł Jasienica. Recenzja książki Ewy Beynar Czeczott o swoim ojcu.

Ten cytat zapadł mi w pamięci w drugiej klasie gimnazjum. Całe wieki temu. Dlaczego ta postać jest dla mnie ważna, bo niewątpliwie jest?

Gdyby nie RODO, powiedziałabym, dlaczego interesuję się od ośmiu lat postacią o nazwisku Paweł Jasienica. Ktoś te wieki temu zaszczepił we mnie to zainteresowanie. I żaden z historyków nie wmówi mi, że Leon Lech Beynar, bowiem to jest jego prawdziwe nazwisko, nie miał żadnego wkładu w historię. 

Jak byłam nieco młodsza, uczył mnie historii genialny nauczyciel. Jemu zawdzięczam zainteresowanie tą postacią, ale i historią w ogóle.

Leon Lech Beynar, albo jak ktoś woli – Paweł Jasienica, urodził się w tym samym miejscu, co Włodzimierz Lenin. Symbirsk, dzisiejszy Uljanowsk. Południowo-zachodnia Rosja. Kiedyś Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Wikipedia powie Wam pewnie, że to jest bardzo daleko od dzisiejszej stolicy - Moskwy. Od dziecięcych lat uwielbiał historię, a jego rodzina wiedziała, że chce zostać historykiem. Studiował na Uniwersytecie im. Stefana Batorego w Wilnie, nawet uczył się u słynnego historyka – Stanisława Kościałkowskiego i nawet miał u niego ocenę bardzo dobrą z egzaminu. Nie miał jednak najlepszych ocen ze średniowiecza, aczkolwiek... Średniowiecze nie jest też dla wszystkich. :) Uczył się kilku języków, miał również lekkie pióro (dzisiaj można by tak rzec). Stopień magistra uzyskał w 1932 roku. Właśnie w dwudziestoleciu międzywojennym, ale i w innych okresach, był taki kierunek jak „filozofia historii”. Ten kierunek skończył. Pracował w różnych miejscach, na stanowiskach dziennikarskich. W 1939 roku został powołany do wojska. Bardzo dobrze znał się z Czesławem Miłoszem. Taką zagwozdką jest fakt, że pisał książki na temat historii Polski. Interesowała się nim Służba Bezpieczeństwa, a jego żona, Zofia O'Bretenny, donosiła na niego służbom. 

Myślę, że książka jest niezwykle ciekawa, bowiem wyjaśnia wiele faktów na temat historyka. Na temat historii warto być człowiekiem świadomym, a niebanalne postacie po prostu trzeba znać. Przynajmniej tak mi się wydaje. Historia bowiem nie składa się tylko z faktów. Historią jest każdy człowiek. 

Dlaczego warto?

Niezwykłe jest to, że to jest biografia pisana przez córkę Jasienicy. Zawiera wiele zdjęć oraz źródeł pisanych. Jeśli ktoś się zastanawia - nie jest to długa książka. Ma 205 stron wraz ze zdjęciami oraz wyżej wspomnianymi źródłami. Kiedyś interesowano się Jasienicą, dzisiaj jest trochę zapomniany przez zwykłych ludzi, jak i też uczonych historycznie. Dla własnej świadomości warto przeczytać tę pozycję. Jeśli ktoś nie wie, jak wyglądało między innymi... prześladowanie przez Służbę Bezpieczeństwa (ale zazwyczaj wiecie to z filmów) - również polecam. Niemniej jednak postać Pawła Jasienicy to nie tylko walka z SB. 

Nie chciałabym zdradzać zbyt wielu szczegółów na temat tej postaci. Wtedy recenzja byłaby uznana za spoiler.

Mam wielki sentyment do czasów 'kiedysiejszych'.